Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Duo Reges: constructio interrete. Istic sum, inquit. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Ita fit ut, quanta differentia est in principiis naturalibus, tanta sit in finibus bonorum malorumque dissimilitudo. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.

Beatus sibi videtur esse moriens.

Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Et nemo nimium beatus est; Scisse enim te quis coarguere possit? Id est enim, de quo quaerimus. Quod quidem iam fit etiam in Academia.

Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers?

Quare si potest esse beatus is, qui est in asperis reiciendisque rebus, potest is quoque esse.

Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium.
Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.
Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit.
Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est?
An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?

Bork: Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est.
Bork: An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat?
A mene tu?: Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro;
Quid enim?: An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod.
Facete M.: Minime vero istorum quidem, inquit.
Bork: Quare attende, quaeso.

Quamquam ex omnibus philosophis Stoici plurima novaverunt, Zenoque, eorum princeps, non tam rerum inventor fuit quam verborum novorum.
Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P.

Atque omnia quidem scire, cuiuscumque modi sint, cupere
curiosorum, duci vero maiorum rerum contemplatione ad
cupiditatem scientiae summorum virorum est putandum.

Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus,
quas supra dixi, metienda.